"Wiedźmin" Netflixa. Superbohater przeciętny

Wiedźmin jest na fali. 

Uniwersum stworzone przez Sapkowskiego eksploruje coraz więcej ludzi na całym świecie. A sposobów eksploracji jest sporo.

Prócz, oczywiście, książek, do serialu i filmu (odpowiednio 2002 i 2001), komiksów oraz znakomitych gier dołącza produkcja serwisu Netflix, szczycąca się niezwykłą popularnością. 

Jest to ciekawa, wciągająca seria, na którą składa się osiem około godzinnych odcinków. 

Seria poprawna. 

Nic ponadto. 

Dlatego też większe rozczarowanie.

Naiwnie spodziewałem się wyraźnych pierwiastków słowiańskości, fantastycznego mrocznego nastroju, cięższego niż w polskim serialu sprzed niemal dwóch dekad. Oczekiwałem silnie nakreślonych charakterów i niezapomnianych kreacji aktorskich. Dopieszczenia technicznego.

I srodze się zawiodłem.

Wiedźmin Netflixa to nic innego jak kolejna opowieść o amerykańskich superbohaterach, tyle że pod płaszczykiem quasi-średniowiecznego świata alternatywnego.

Od pewnego czasu mam wrażenie, że filmy fantastyczne, szczególnie te rodem z Hollywood, produkowane są na jedno kopyto. Oczywiście, tajemnicą poliszynela jest fakt, iż istnieją schematy i chwyty, których twórcy blockbusterów muszą używać, aby przyciągać do kin przyzwyczajoną do nich widownię. W tym zalewie klonów Wiedźmin jawi mi się jako ich uboższy serialowy krewny. 

Oczywiście, aktorzy grający w Wiedźminie mogliby z powodzeniem wystąpić w jakimkolwiek innym filmie o superbohaterach, (szczególnie Henry Cavill, którego, z racji swojej posągowości, tudzież, jak kto woli, z racji wyglądu wzorcowego amerykańskiego marines, widziałbym jako Supermana lub Kapitana Amerykę), jednak ich aktorstwo dostosowane jest bardziej do teatru telewizji aniżeli do kinowych superprodukcji. 

I właśnie takim większym teatrem telewizji jest Netflixowy Wiedźmin. 

Kostiumy zdają się tylko udawać te z bliżej nieokreślonej, choć zapewne zamierzchłej epoki. Wionie od nich nieszczerością. Podobnie jak od postaci, których gra aktorska jest niezdecydowana, zawieszona między blockusterowością a teatralnością.

Lokacje potrafią nacieszyć oko, ale brakuje im tego czegoś. Kadry są skomponowane poprawnie, bez śladu konceptu, bez cienia artyzmu. Wszystko widoczne jest jak na dłoni, brakuje zabawy światłocieniem.

Sceny dialogowe w Wiedźminie to już wręcz modelowy przykład teatrotelewizyjności. Odniosłem wrażenie, że twórcy właśnie na dialogach oparli kręcenie serialu. Produkcja ta to właściwie seria dialogów, których statyka z rzadka przerywana jest scenami walk czy innymi, które dynamizowałyby fabułę. Większą rolę w napędzaniu akcji ma, nie dla wszystkich wygodne, ale również modne ostatnio w tego typu obrazach, szatkowanie historii, rwanie jej, mieszanie w chronologii jak w garze z kapustą.

Dialogi swoją drogą, a sposób ich przedstawiania swoją. Otóż sposobu takiego w Wiedźminie po prostu nie ma. Szczytem pomysłowości jest tu po prostu mówiąca twarz w kadrze.

Wszystko to sprawia, iż mamy wrażenie, że serial kręcili studenci szkoły filmowej, z odpowiednim warsztatem, ale nie wyrobieni jeszcze, bez własnego stylu i bez odwagi.

Mimo masy wpadek i niedociągnięć, Wiedźmin posiada kilka zalet. Niezła ścieżka dźwiękowa; dobre sceny walki, często efektowne i krwawe; Yennefer; twarz Geralta, która, mimo iż zbyt nieskazitelna, daje się lubić z odcinka na odcinek bardziej; mimo wszytko wciągająca fabuła.

Mam nadzieję, że twórcy wyciągną wnioski (obiecuje to już Tomek Bagiński), i bardziej przyłożą się do kolejnych sezonów Wiedźmina. Bez przesadzonego pośpiechu, z większą dbałością o szczegóły.

Czekam i wierzę, że dość przeciętny serial stanie się równie dobry, co głośny.